ರವಿ ಕಾಣದ್ದು ಕವಿ ಕಂಡಾಗ

ಒಂಟಿತನದ ಕರಿಛಾಯೆಯಡಿ ಕರಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ,
ಮಳೆ ತಾರದೆ ಓಡುವ ಬರಮೋಡಗಳಂತೆ
ನನ್ನ ನೋವುಗಳು ಕಣ್ಣೀರ ಸುರಿಸದೆ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆ ಹಳದಿ ಮೈದಾನದೆಡೆಗೆ ಯಾರೋ..
ಆ ಬಂಗಾರದ ಬಯಲೆಡೆಗೆ ಯಾರೋ.. ಸೆಳೆದಂತಿದೆ
ನೋವಿಗೆ ನಗೆಯ ಸೆಲೆ ಅಲ್ಲಿ ಕಂಡೀತೆ?

ಓ ಅಲ್ಲಿ,ಇಲ್ಲೆ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ,ನನ್ನ ಕೆಲದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿಯ ಸಂತೆ
ತಂಗಾಳಿಗೆ ತಲೆದೂಗುತ,ತಮ್ಮ ಕಾಂತನ ಅರಸುತ ಷೋಡಶಿಯರು ನಿಂತಂತೆ
ಅರಳಿತು ನನ್ನ ಮನ,ಹೂವುಗಳ ತೂಗಾಟಕ್ಕೆ ನೋವುಗಳ ಮರೆತಂತೆ
ಕುಣಿಯಿತು ಮೈ-ಮನ ಹೂವೊಡನೆ ನಾನೊ,ಹೂವೆ ನಾನೊ ಎಂಬಂತೆ
ಹೇಗೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೀತು ಹೃದಯ ಇಂತ ಸಂಗಾತಿಯ ಜೊತೆ.
* * * *
ಆ ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿ ತನ್ನೆಲ್ಲ ಕಾಂತಿಯನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿತ್ತು.
ಆ ದಿನ..ಆ ಹೂರಾಶಿಯ ನೋಡಿದ ದಿನ ಭೂತದಲ್ಲಿ ಭೂತವಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ.
ನಾ ಓಂಟಿಯಾಗಿ ಓಡಾಡುವಾಗೆಲ್ಲ ಮತ್ತದೇ ನೆನಪು
ಹಸಿ ಹಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ,ಮನವ ತಣಿಸಿ ಕುಣಿಸುತ್ತದೆ.
ಹಿಂಸಿಸುವ ಏಕಾಂಗಿತನ ಹಿತತರುವ ಏಕಾಂತವಾಗುತ್ತದೆ.

ಸೂರ್ಯನವರೆಗೂ ಸಾಲುಗಟ್ಟಿ ನಿಂತಿರುವ ಆ ಸೂರ್ಯಕಾಂತಿಗಳಂತೆ
ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಗಳೂ ಅಂತ್ಯ ಕಾಣದೆ ಮುಂದೋಡುತ್ತವೆ.
ಕವಿಯಾದದ್ದಕ್ಕೆ ಸಾರ್ಥಕವಾಯ್ತೆನಿಸಿ ಹೂವುಗಳ ನೆನಪಿಂದ
ತನು-ಮನ ಇಹವನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತದೆ!